“Bir də gəlməyəcək...“ deyə
Həyatda hər bir insan öz düşüncələrinin, addımlarının, fikirlərinin məhsuludur.
İllər qabaq bir qonşum vardı, yaşlı qadın idi, Qənirə xala. Əsilli-nəcabətli bir ailə idilər. Qızları həkim, oğlu mühəndis idi. Qarabağ müharibəsi hamı kimi onları da evsiz, işsiz, yurdsuz-yuvasız qoymuşdu. Bir gün qapı döyüldü və utana-utana “ay Gülşən, qadan alım, səndən bir xahişim var. Bilirsən də, nəvəm universiteti qurtarıb işsizdir. Bəlkə yanında-yörəndə bir iş ola”.
O vaxt mən 7 il çalışdığım “Ədalət” qəzetindən yenicə çıxıb nazirlikdə işə başlamışdım. Qənirə xalanın yoldaşı Böyük Vətən müharibəsində vuruşmuşdu. Müharibə veteranlarının imtiyazları ilə bağlı arada gəlib maraqlanırdı, söhbət edirdi.
Bacardığım qədər ona nələrdəsə kömək olmağa çalışırdım. Bir neçə gündən sonra Qənirə xala yenə bizə gəldi. Birdən ağlıma hardan gəldisə, Rəşad Məcidin telefon nomrəsini, iş yerinin ünvanını verdim dedim ki, bu insan sənə kömək edəcək. Elə əminliklə dedim ki, Qənirə xala durub üzümdən öpdü.
Elə bildi ki, mən danışıb nəyisə həll eləmişəm. Əslində heç nə etməmişdim. Sadəcə, Rəşad Məcid mərhəmətini, insanlığını hiss etmişdim. Çünki “525-ci qəzet”i yaradan, o cür şeirlərin müəllifi olan vətənpərvər və ziyalı insan laqeyd ola bilməzdi yaşlı Qənirə xalaya.
Bir neçə gün keçmişdi, Qənirə xala bizə gəldi. 70 yaşlı insanın üzündəki xoşbəxt təbəssüm məni duyğulandırdı. “Qurban olum sənə ay Gülşən, getdim ey Rəşad müəllimin yanına, az, nə yaxşı insanmış. Tanıdım ey, Ağdamda qonşumuz olub. Vallah, məni elə qarşıladı elə, yola saldı ki, Allah ona ömür versin. Dedi birinci gündən nəvən gəlsin”.
Övladlarına düşgün, nəvələrini sevən 70 yaşlı Qənirə xalanın sevinci, xoşbəxtliyi Rəşad Məcidi “xoşbəxt “ etməyə bilməzdi. On-onbeş il keçib, hələ də Qənirə xalanın nəvəsi Sevinc Qarayeva, deyəsən, hələ də orda çalışır. Əslində bu məsələni Rəşad müəllim özü də bilmir. Amma yəqin ki, indi xatırlayacaq.
Kimlərisə kiməsə görə, kimlərinsə yazılarına görə deyil, öz düşüncə və mövqeyinə görə dəyərləndirmək lazımdır.
İnsan o zaman “yaxşı insan” adlanır ki, o, könüllərdə, düşüncələrdə fəth edilir. Məhz o insanın böyüklüyü, aliliyindən xəbər verir. Kim olursan ol, hansı vəzifədə olursan ol, birinci “ İNSAN“ olmaq lazmdır kəlamını haqqı ilə, bütövlüyü ilə haqq edən Rəşad Məcid...
Haqqında lap çoxdan yazmaq istəyirdim, hər zaman da yazmaq istəmişəm. Fikirlərinin, şeirlərinin, düşüncələrinin sahibidir Rəşad Məcid. Saatlarla və yaxud mütəmadi olaraq görüşmək, söhbət etmək nəsib olmayıb. Tədbirlərdə, konfranslarda ayaqüstü salamlaşmışıq, görüşmüşük, vəssalam. Hər dəfə də içdən gələn səmimiyyət və hörmət hiss olunub.
Ziyalılıq, səmimilik, ciddiyət formasında yumor hissi və alicənablıq Rəşad Məcidin alın yazısıdır. O, başqa çür ola bilməzdi. Çünki o, həyatın, təcrübənin, keşməkeşlərin, acıların “ali məktəbini” keçib. O “ali məktəbdə” dərs vəsaiti deyil, Tanrı sevgisi, insanlıq dərsi, anlayış, mərhəmət, sevgi öyrədilir. Rəşad Məcid Tanrının sevdiyi bəndələrindəndir ki, cəmiyyətdə insan, şair, ziyalı kimi sevilir, yazılır, deyilir...
Əzabın, sitəmin içində azdım,
Gah kəfən geyindim, gah qəbir qazdım,
Bilsəydim, əvvəldən heç başlamazdım,
Öldüm yaza-yaza bu şeirləri.
Daşıdım əlimlə baş daşlarımı,
Başladım yenidən savaşlarımı.
Hər gün neçə dəfə göz yaşlarımı
Sildim yaza-yaza bu şeirləri.
Günəşim yox olar, işığım sönər
Hər sözün kədərə, qəhərə dönər
Sənsiz yaşamağım zəhərə dönər
Bildim yaza-yaza bu şeirləri...
Rəşad Məcid yazmaq, yazdırmaq üçün gəlib bu dünyaya.
Müqəddəs kitabımız Quranda deyilir ki, əgər Allah bir bəndəsini sevirsə, ona ömrünü ən yaxşı işlərə sərf etməyə izn verer. Yaxşı iş Allahın sevdiyi insana hədiyyəsidir!
Mən də elə düşünürəm ki, Rəşad Məcidi Tanrı sevir. Sevdiyi üçün qələmi parlaqdır, işıqlıdır və o işıgın ətrafında “525-lərlə “ insan işıqlanır. Rəşad Məcid böyük məktəb keçib. Bu gün də o keçdiyi məktəbdən öyrənirlər, yazırlar. O məktəbdən yalnız o keçməyib, çoxları keçib, amma onların hamısı Rəşad Məcid olmayıb. Çünki Rəşad Məcid olmaq üçün Tanrını sevməliydin, əzablara qatlanmalıydın, zəhmət çəkməliydin, cəfakeş olmalıydın! Düşünməyi və düşündürməyi bacarmalıydın.
Özüm də bilmirəm, görəsən nədi,
Bu qədər əzabdan qoruyan məni.
Necə adlamışam, bu qədər səddi,
Niyə aparmadı bu tufan məni?!
Hərdən mat qalıram sağ qaldığıma
Bu acı mərəzdən sağaldığıma.
Min cür şübhə-güman gəlir ağlıma?
Bəlkə hifz eləyib, Yaradan məni?!
Bir sözü qatildi, bir sözü qurban,
Özü həm dərd verdi, həmdə ki, dərman.
Özü xilas etdi öz azarından
Allahın bəxşişi- o adam məni!
Deyən Rəşad Məcid üçün heç də hər şey rahat və hazır olmayıb. Zəhmət, istedad, səbr, vicdan və bacarıq Rəşad Məcidin yol yoldaşı olub.
Mənim Rəşad Məcidin poeziyası, yaradıcılığı haqqında söz demək haqqım yoxdur.
Çünki onun yaradıcılığı haqqında ədəbiyyatımızın keşiyində duran söz sahibləri, işıqlı simaları, Anar, M.Araz, Elçin, Vaqif Yusifli... və bir çoxları yazıblar deyiblər.
Mən isə bir oxucu olaraq öz mövqeyimi bildirməyə çalışdım. Sonda isə unudulmaz Xalq şairimiz Məmməd Arazın Rəşad Məcid haqqında dediyi fikirlərlə bitirmək istərdim. “Belə oğullar lazımdır...Vətənpərvər, ziyalı, dövlətçiliyimizi sevən, dövlətçiliyimizi qorumaq üçün canından keçə bilən oğullar. Rəşad belə oğuldur”.
Gülşən Behbud
