Aprajita Anand Nyu-Yorkda ultra zəngin ailələrin uşaqları üçün həyat məşqçisi (layf-kouçinq) kimi çalışır. 41 yaşlı Anand onun yanına göndərilən və məsləhət verməsi istənilən bu uşaqların hamısının eyni problemlər yaşadığını deyib.
“Sherg.az” “tr.mashable.com”a istinadən bildirir ki, “Business Insider”də məqalə ilə çıxış edən A.Anand 12 ildir ultra-zəngin uşaqların həyat məşqçisi olduğunu yazıb:
“Bu karyera səyahətinə çox təbii başladım. Nyu-Yorkda varlı tələbələrlə fərdi müəllim kimi işlədiyim zaman anladım ki, bu uşaqlar çox dərin emosional problemlər yaşayırlar. Cəmiyyət, ümumiyyətlə, bu uşaqları rəğbətə layiq olmayan “ərsiz varlı uşaqlar” kimi görür və məncə, bu düşüncə tərzi onların diqqətdən kənarda qalan bir cəmiyyətə çevrilməsinə səbəb olur. Buna görə də mən həyat məşqçliyinə başladım və karyeramı tələbələrimə, yəni yeniyetmələrə və gənclərə kömək etməyə, onların bu zənginliklə gələn problemlərini idarə etməyə həsr etdim”. Müəllif qeyd edib ki, problemlər adətən imtina, uğursuzluq və ya pulun həll edə bilməyəcəyi bir çətinliklə qarşılaşdıqda başlayır. Bu problemlərin bir çoxu sosial - boşanma, dostlar qrupundan kənarlaşdırılma və ya irqçilik kimi daha sistemli problemlərdir. Şok reaksiyaları tez-tez sosial media, video oyunlar, narkotiklər, onlayn alış-veriş və ya digər davranışlarla özlərini uyuşduraraq təhsil, sosial və ailə həyatından uzaqlaşma ilə müşayiət olunur. Valideynlərin ilk reaksiyası adətən uşaqlarını psixoloq və ya psixiatra göndərmək olur. Mən terapiyanın faydalarına inanıram, lakin bəzi hallarda bu uşaqlar öz duyğuları ilə nə edəcəklərini bilmədiklərindən daha da itmiş və ümidsiz ola bilərlər. Dünyada hər cür üstünlüklərə sahib olduqları halda bu çətin hisslərdən necə xilas ola bilməyəcəklərini soruşa bilərlər; Bu, onları bu uyuşdurucu davranışları daha da dərinləşdirməyə sövq edə bilər. Bu, valideynlərin övladlarını mənim yanıma gətirdiyi məqamdır”.
Müəllif 3 vacib addımı qeyd edib:
“Birincisi, daxili nəzarət məntəqəsinə keçiddir. Onlara müxtəlif vəziyyətlərdə necə reaksiya verəcəklərini seçə biləcəklərini başa salmaq lazımdır. Düşüncə tərzi dəyişərsə, onlara dəstək olmaq mümkündür. İkinci addım daxili motivasiyanın tapılmasıdır. Mən tələbələrimə hazırda olduqları mühitdə müsbət cəhətləri kəşf etməyə və onlara zövq verən fəaliyyətlərdə iştirak etməyə təşviq edirəm. Onlar yavaş-yavaş özlərini cəmiyyətin bir hissəsi kimi hiss etməyə başlayırlar. Üçüncü addım başqalarına kömək etməkdir. Tələbələrim heç vaxt çalışmamış, başqaları haqqında düşünməmiş insanlardır. Ancaq özləri haqqında düşünməyə sərf etdikləri vaxt yorucu ola bilər. Tələbələrimə başqalarına faydalı ola biləcək şeylər etməyi təklif edirəm. Məsələn, dərnək və ya fondda könüllü olmaq və ya ev işlərinə kömək etmək. Başqalarına kömək etmək şəxsi problemləri bir kənara qoyub kiminsə həyatına toxunmaq deməkdir. Bu, onları həyata bağlayır”.
